Bir adam, çok sıcak bir yaz günü hem buz satıyor hem de, “Sermayesi tükenen adama, ne olur yardım edin!” diyerek çevresindeki insanlara yalvarıyordu. Yardım talebinde haklıydı. Buzları eriyordu çünkü. Oradan geçmekte olan bir mübarek zat, bu sözü işitince bir an durakladı. Sonra düşüp bayıldı. Kendine geldiğinde: “Size ne oldu böyle?” diye sordular. Mübarek cevap verdi: “Eriyen buzu görünce, kendi sermayem olan ömrüm aklıma geldi. Eriyen buz değil, sanki ömrümdü! Ömür sermayemi eğer Allahü tealanın rızasına uygun işlere sarfetmedi isem, böyle eriyip giderken beni de felakete sürükleyecek. Bunu düşününce kendimden geçtim.”