Sevmenin üç alameti vardır. Birincisi; Bir insan, kendisinin sevdiğini kim seviyorsa onu da sever, sevdiğini kim sevmiyorsa onu sevemez. Sevdiğinin kitaplarını kim seviyorsa, elinde olmadan onu sever, tenkit ediyorsa, sevmiyorsa, onu sevemez… ve ona (tenkit edene) sevgisi varsa, o zatı sevmiyor demektir. İkincisi; Bir insan sevdiğine itaat eder. Fakat aklına, mantığına, gördüğüne değil, sözüne itaat eder. Nitekim, Mevlana Celâleddin-i Rumi, Şems-i Tebrîzî hazretlerine kavuştuktan sonra, onu çok seviyormuş, fakat işin içine akıl karışıyormuş. Bakmış felakete gidiyor ve en sonunda, ben hocama kavuştum, aklımı bıraktım ve kurtuldum, buyurmuş. Üçüncüsü; İnsan hep sevdiğinden bahseder. Elinde değildir… hep ondan bahsedilmesini, onun konuşulmasını ister.