Mektûbat'ta İmam-ı Rabbani "kuddise sirruh" hazretleri, bu dünyanın kötülüğünü, nefsin felaketini, şeytanın aldatmasını anlatıyorlar. Artık neredeyse ben mahv oldum diyeceği an, bunun bir kurtuluş çaresi vardır, sakın ondan vazgeçmeyin; çünki onun başka ilacı yoktur, buyuruyorlar. O da; kim kurtulursa, onunla beraber olun. İnsanın tek başına olması, hele hele yanlış insanlarla beraber olması, mutlaka felakete götürür. Nitekim, çok eski, içimizde olan bir arkadaşın ayrılması, kopması neticesinde, ne adı kaldı, ne sanı kaldı. Hiçbir şekilde de başı dertten kurtulmadı, kurtulamaz da. Dolayısıyla, birlik ve beraberlikte rahmet, ayrılıkta azab-ı ilahi vardır. Peygamberimizin 'aleyhisselam' bir hadis-i şerifleri var. Mensubu olduğunuz cemiyetten, mensubu olduğunuz kardeşlerinizden bir karış ayrılırsanız, zaman-ı cahiliyedeki gibi ölme tehlikeniz vardır. Yani, küfre gidersiniz. Dolayısıyla, siz siz olun, mutlaka bir kardeşinizle, bir arkadaşınızla beraber olun. Yabancılarla zaten zinhar!
 

[(Halebî)de ve (Kudûrî)de diyor ki, ibâdetler, (Ferâiz) ve (Fedâil) olmak üzere ikiye ayrılır. Farz ve vâcib olmayan ibâdetlere (Fedâil) veyâ (Nâfile ibâdet) denir. Beş vakt nemâzın sünnetleri, nâfile ibâdetdir ve farzlardaki noksanları temâmlar. Ya'nî yapılan farzdaki kusûrları temâmlar. Yoksa, kılınmayan farz nemâz yerine sünnet geçmez. Sünnet kılmak, farzı terk edeni Cehennemden kurtarmaz. Farzı özrsüz terk edenin, kıldığı sünnet sahîh olmaz. Sahîh olan [kusûrsuz kılınan] sünnete niyyet etmek lâzımdır. Niyyet edilmezse sünnet sevâbına kavuşmaz. Bunun için, senelerce nemâz kılmamış olanlar, dört vakt nemâzın sünnetlerini kılarken, hem, o vaktin ilk kazâya kalmış farzını kazâ etmeğe, hem de, o vaktin sünnetini edâ etmeğe niyyet etmelidir. Böyle niyyet edince, hem kazâ, hem de sünnet kılmış olur. Sünneti terk etmiş olmaz.]

Sünnet-i alel kifâye, beş on kimseden birisi işlese, sâirlerinden sâkıt olur. Selâm vermek ve i'tikâfa girmek ve meşrû' olan işlerinin evvelinde Besmele-i şerîfeyi söylemek gibi. Eğer, ta'âmın evvelinde, Besmele-i şerîfeyi demezse, üç zararı vardır: 1- Şeytân kendisiyle birlikde, ta'âm yir. 2- Yidiği ta'âm bedenine maraz olur. 3- Ta'âmda bereket olmaz.

Besmele söylerse, üç fâidesi vardır: 1- Şeytân ta'âma ortak olmaz. 2- Ta'âm bedenine şifâ olur. 3- Ta'âmda bereket olur. [Yimeğe başlarken Besmele söylemeği unutursa, hâtırladığı zemân söylemelidir.]

- devamı var -

İslâm Ahlâkı
 

 

Hindistana gittik, orada yediyüz çeşit din var. Hepsi cenab-ı Hakkın rızası için çalışıyor. Fakat bozuk! Allahü teala kendini tanıtacak. Ona marifet denir. Mektûbat'ta imam-ı Rabbani hazretleri, o da iki şekilde olur, buyuruyor. Birincisi, ilim yoluyla olur. İkincisi, hâl yoluyla olur. İlim yoluyla olanı, âlimler anlatır, tarif eder. Fakat bu, unutulabilir. Çünki nefis daima isyandadır, gaflettedir. Bu unutulabilir ve imanla ölmemek tehlikesi her zaman vardır. Ama hâl ile olursa, onun imansız ölmek tehlikesi yoktur. Çünki, bir insana baklavayı istediğiniz kadar tarif edin, anlatın, öğrenebilir; ama unutabilir. Baklavayı yedirirseniz, ölünceye kadar onun tadından vazgeçemez. Yediği için.. İşte bizim en büyük şansımız, zülcenahayn denilen, hem ilim yoluyla, hem marifet yoluyla Allahü tealayı tanıtan bir mübarek zâtı tanımamızdır. Daha doğrusu, Allahü teala tanıttırdığı için çok şanslıyız, çok bahtiyarız. Bu, Mektûbat'ta çok geçiyor. İmam-ı Rabbani hazretleri buyuruyor ki; Allahü tealanın yeryüzünde insanlara verebileceği en büyük nimet, sevdiği bir kulunu ona tanıtmasıdır. Bir çarşamba günüydü. Anadoludan üç-beş arkadaş Fatih'teki eve ziyarete gelmişti. Mübarekler camı açtılar, bakın efendim, işte bir sürü insan. Ben onlara bakıyorum, onlar da bana bakıyor. Ama beni tanımıyorlar, efendim. Eğer siz beni tanımasaydınız, Anadolu'nun o ücra yerlerinden buraya gelmezdiniz, buyurdular. O halde, tanımak nimeti, bir nasip meselesidir; aileden, çevreden gelmez. Allahü teala bazen kalbe o nuru indirir. O nur, o büyükleri tanımaya vesile olur.
 

Hocamız Hüseyin Hilmi Işık Efendi'nin "rahmetullahi aleyh", talebelerine ve sevenlerine nasihatleri:

21

 

Hayrlı işde acele etmek lâzımdır. Karar verirken acele etmeyeceğiz. Karar verdikden sonra işi yapmakda acele edeceğiz. Karar verirken acele edersek şeytân karışır. Düşünerek iyi karar vereceğiz. Verilen kararı tatbîkde acele edeceğiz. Çünki müslimân hayrsız işe karar vermez, hayrlı işe karar verir.
 
En fazla ana-babaya merhametli olmalıdır. Bilhâssa anaya. Çünki onlar, çocuklarını merhametle büyütürler.
 
Dünyâ sevgisini kalbden çıkarmak, dünyâyı kullanmamak demek değildir. Kalbe koymamakdır. Elden çıkarmak değildir. Allahü teâlâ mala (hayr) diyor.

 

Ve dahî, bir farz içinde, beş farz vardır. Bu farzlar, ilm-i farz, amel-i farz, mikdâr-ı farz, i'tikâd-ı farz, ihlâs-ı farz, inkâr-ı farzdır. İnkâr-ı farz küfrdür.
 

 

Bir mü'mine karşı, mü'minin tavrı, onun cenâb-ı Hakka karşı olan tavrı gibidir. Çünki, hani evlâda yapılan babaya yapılmış demektir. Mü'mine yapılan da Allahü teâlâya yapılmış demektir. Hatta bir hadîs-i kudsîde Allahü teâlâ buyuruyor ki; Evliya kuluma, yani mü'min kuluma düşmanlık, bana harb ilan etmektir. Allah muhafaza etsin. Mübârekler öyle buyurdular, Allah rahmet eylesin, Kelime-i şehâdet getiren Allahın evliyasıdır, buyurdular. Ama seksen derecesi var, ama yüz derecesi var, ayrı mesele. Ama ilk basamağı Kelime-i şehâdet. O halde bir mü'mine karşı buğzu adavet, Allahü teâlâya karşı harb ilan etmek demektir. Tövbee, tövbee, vallahi tövbe. Onun için arkadaşlar, herkes helalleşmeli. Ben kabahatliyim de, işi bitir. Suçluyu arama. Çünki, bizim belki o arkadaşa karşı suçumuz yoktur ama, seksen tane suçumuz olmasa, niye bize böyle sıkıntı verilsin ki! Büyüklerimizin her zaman buyurdukları şey; siz, Allahü teâlânın size nasıl muamele etmesini istiyorsanız, siz de O'nun kullarına karşı öyle muamele edin. Affedin, affedici olun. Onlara verin, Allahü teâlâ da size versin. Onları sevindirin, Allahü teâlâ da sizi sevindirsin. O halde, Allahü teâlâya kavuşmak için, Allahü teâlânın sevgisine kavuşmak için, O'nun mü'min kuluna git, sarıl, ne yaparsan yap, cenâb-ı Hakkın sevgili kulu ol. İşte bu kadar...
 

Hocamız Hüseyin Hilmi Işık Efendi'nin "rahmetullahi aleyh", talebelerine ve sevenlerine nasihatleri:

20

 

Allahü teâlânın mü'minlerin kalblerine gönderdiği nûrlar, feyzler, ibâdetleri ve takvâsı çok olanlara, gelmekdedir. Ya'nî, bunların feyz almak isti'dâdları, kâbiliyyetleri artar. Feyzler, Resûlullahın mubârek kalbinden yayılmakdadır. Gelen feyzleri almak için, Resûlullahı sevmek lâzımdır. Sevmek de, Onun ilmini, güzel ahlâkını, mu'cizelerini, kemâlâtını öğrenmekle hâsıl olur. Resûlullah da, onu görüp severse, feyz alması çoğalır. Bunun için,sohbetinde bulunup, güzel yüzünü görenler, tatlı sözlerini işitenler, dahâ çok feyz aldılar. Eshâb-ı kirâm, bunun için, çok feyz alıp, kalbleri dünyâ sevgisinden temizlenerek, ihlâs sâhibi oldular. Kavuşdukları nûrlar, feyzler, Evliyânın kalblerinden dolaşarak, zemânımıza kadar geldi. Bir kimse, kendi zemânında bulunan bir Velîyi tanıyıp, çok sever ve sohbetinde bulunarak, kendini sevdirirse, Resûlullahın mubârek kalbinden Velînin kalbine gelmiş olan nûrlar, bunun kalbine de akarak kalbi temizlenir. Sohbetine kavuşamazsa, onu düşünmesi, ya'nî Velînin şeklini, yüzünü hâtırına getirmesi de, sohbetinde bulunmuş gibi olur. Mazher-i Cân-ı Cânân, Delhîden Kâbildeki şâh Behîke teveccüh ederek, yüksek derecelere kavuşdurdu. Mazher-i Cân-ı Cânân hazretleri, (Bütün feyzlere, bütün ni'metlere, üstâdlarıma olan sevgim sebebi ile kavuşdum. Kusûrlu ibâdetlerimiz, bizi Allahü teâlâya yaklaşdırmağa sebeb olabilir mi?) dedi. Ya'nî, mürşidi sevmek, onun kalbinden saçılan feyzleri almağa sebeb olur. Feyz alınca, ihlâs hâsıl olur. İhlâs ile yapılan ibâdet de, insânı hakîkî îmâna kavuşdurur. (Künûz-üd-dekâık)deki hadîs-i şerîfde, (Herşeyin menba'ı vardır. İhlâsın, takvânın menba'ı, kaynağı, Âriflerin kalbleridir) buyuruldu. Velî olmak için, ya'nî Allahü teâlâya yakın olmak, ya'nî Onun sevgisine kavuşmak için, ihlâs ile ahkâm-ı islâmiyyeye uymak lâzımdır. Ahkâm-ı islâmiyyeye uymak, önce Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdikleri gibi îmân etmek, sonra harâmlardan sakınmak ve farz olan ibâdetleri, ihlâs ile yapmakdır.
 

İslâm dîninin bildirdiği emrlere ve yasaklara (Ahkâm-ı islâmiyye) veyâ (İslâmiyyet) denir. Ahkâm-ı islâmiyye sekizdir: Farz, vâcib, sünnet, müstehab, mubâh, harâm, mekrûh, müfsid.

Farz odur ki, onu Allahü azîm-üş-şân buyurmuş ola. Ve buyurduğu şübhesiz delîl ile, belli olmuş ola. Ya'nî âyet-i kerîmeden açıkça anlaşılmış ola. İnanmıyan, ehemmiyyet vermiyen kâfir ola. Îmân, Kur'ân, abdest almak, nemâz kılmak, oruc tutmak, zekât vermek, hacca gitmek, cünüblükden gusl etmek [ya'nî boy abdesti almak] gibi.

Farz dahî üç nev'dir: Farz-ı dâim, farz-ı muvakkat, farz-ı alel-kifâye. Farz-ı dâim (âmentü billâhi)yi sonuna kadar ezberleyip ve ma'nâsını bilip ve inanıp, dâimî i'tikâd etmeğe derler. Farz-ı muvakkat, amelin vakti geldikde, işlediğimiz farz olan amellere derler. Beş vakt nemâz kılmak ve Ramezân-ı şerîf ayında oruc tutmak ve san'atine ve ticâretine lâzım olan din ve fen bilgilerini öğrenmek gibi. Farz-ı alel-kifâye, onu, elli kişiden veyâ yüz kişiden biri işlese, sâirlerden sâkıt olur. Verilen selâmın cevâbını söylemek gibi. Ve cenâze nemâzı kılmak ve cenâzeyi gasl etmek gibi, sarf ve nahv okumak ve hâfız olmak ve vücuh ilmini öğrenmek ve san'atine, ticâretine lâzım olandan ziyâde din ve fen bilgilerini öğrenmek gibi.

- devamı var -

İslâm Ahlâkı