Âb-ı Hayat - 2040

• 
• 
• 
• 

Enver abiler buyurdular ki;

Nasılsa yaşıyoruz, nasılsa ekmek yiyoruz, bunu Allah için yapsan ne olur? Yani, öven ve söven senin istikametini değiştiriyorsa, bu dünyada ne için yaşıyorsun? Öl gitsin. Eğer ben takdiri insanlardan bekliyorsam, eğer tenkit edildiğimde ağlıyorsam; o kim ki? Yeter ki, Allahın dostları bana bir şey demesin, Rabbim benden gücenmesin. Onun için, lütfen yüzümüzü Kâbe'den başka bir yere çevirmeyelim. Kıble bir, kitap bir. Eğer böyle olursa, tek nokta olursa, bakın görün neler oluyor. Zafer, yani muzaffer olmak, kazanmak, yek vücut, yek kalp, yek cihetle mümkündür. Aynı vücut gibi olacağız, aynı cihete döneceğiz, aynı kalbi taşıyacağız. Farklı kalp, farklı düşünce olmaz. Çünki, büyüklere kavuştuktan sonra, insanın yapacağı yegâne şey, kendini koyuvermesidir, bırakmasıdır. Sen dündün, bugün artık değilsin. Dün başkaydın, bugün artık başkası oldun. Eshâb-ı kiram o asırda, o zamanda, insanlar en vahşi, en gaddar; diri diri gömüyorlar, temizlik yok, yani iyilikten başka, ne ararsan var. Onun için, hazret-i Ömer 'radıyallahü anh' buyuruyor ki; "Biz çok adi bir kavimdik, çok zelil insanlardık; ama Rabbim bize Peygamber 'aleyhissalatü vesselam' gönderdi, müslüman olduk. Öyle bir olduk ki, yeryüzünde yaşayan insanların en zirvesine Rabbim bizi çıkardı, en yüce makamlar verdi. Neyin sayesinde? Peygamber 'aleyhissalatü vesselam' sayesinde." Biz de değişik memleketlerden, değişik havalardan, değişik insanlardan bir araya geldik. Ne sayesinde? Yine, dinimiz sayesinde. Mübareklerin sayesinde bir araya geldik.

Huzur Damlaları - 659

• 
• 
• 
• 

Şerefüddîn Ahmed bin Yahyâ Münîrî "rahmetullahi aleyh" hazretleri yetmiş altıncı mektubunda buyuruyor ki:

HAZRET-İ ÖMER - 51 (radıyallahü anh)

• 
• 
• 
• 

İlet beni Resul'e

Âb-ı Hayat - 2039

• 
• 
• 
• 

Enver abiler buyurdular ki;

Huzur Damlaları - 658

• 
• 
• 
• 

Şerefüddîn Ahmed bin Yahyâ Münîrî "rahmetullahi aleyh" hazretleri yetmiş altıncı mektubunda buyuruyor ki:

SULTAN MAHMUD VE AYAZ

• 
• 
• 
• 

Sul­tan Gaz­ne­li Mah­mud za­ma­nın­da, köy­den ge­len bir genç, ça­lış­kan­lı­ğı ve doğ­ru­lu­ğu sa­ye­sin­de ve­zir­li­ğe ka­dar yük­sel­miş­ti. Bu hız­lı yük­se­li­şi­ni di­ğer ve­zir­ler çe­ke­me­yip, Sul­tana, başve­zi­ri Ayaz'ın her ge­ce sa­ray bah­çe­sin­de bu­lu­nan bir oda­ya gir­di­ği­ni, bu­ra­ya ha­zi­ne­den al­tın ça­lıp sak­la­dı­ğı­nı söyler­ler. Sul­tan da, şi­kâ­yet­çi­le­re bir ge­ce o oda­ya gi­re­rek kont­rol et­me­le­ri­ni ve ne­ti­ce­yi ken­di­si­ne bil­di­rmeleri­ni is­ter.
Ha­set­çi­ler, oda­nın ka­pı­sın­da­ki sağ­lam ki­li­di zor­la aça­rak oda­ya gi­rer­ler. Fa­kat bü­tün ha­yal­le­ri bo­şa gi­der. Çün­kü du­var­da bir çift ça­rık ve bir ke­pe­nek ası­lı­dır. Al­tın ve mü­cev­her ara­mak için top­ra­ğı ka­zar­lar fa­kat yi­ne bir­şey bu­la­maz­lar. Mah­cu­bi­yet için­de Sul­tan Gaz­ne­li Mah­mud'un hu­zu­ru­na çı­kar­lar. Der­ler ki:
- Biz al­dan­mı­şız. Ha­set­çi­li­ği­mi­ze ve if­ti­ra et­ti­ği­mi­ze piş­man ol­duk. Ce­zamız ne ise râzıyız.

Sul­tan ce­za­yı Ayaz'a bı­ra­kır. O da şu cevabı verir:

- Sul­ta­nım! Hu­zu­ru­nuz­da ce­za ver­mek ba­na ya­kış­maz. On­la­rın da ku­su­ru var­sa da, esas ku­sur be­nim. Çün­kü, eğer ben oda­nın ka­pı­sı­na sağ­lam bir ki­lit tak­ma­say­dım, giz­li giz­li bu­ra­ya gir­me­sey­dim, bu ar­ka­daş­la­rım şüp­he­len­me­ye­cek­ler­di. Sul­t­anım! Be­nim as­lım bel­li­dir. Sa­ye­niz­de rü­yâm­da bi­le gö­re­me­ye­ce­ğim nimet­le­re ka­vuş­tum. Bun­la­ra da­lıp as­lı­mı unut­ma­mak için, köy­den gel­di­ğim­de üze­rim­de bu­lu­nan ko­yun pos­tun­dan el­bisem ve aya­ğım­da­ki ça­rık­la­rı du­va­ra as­mış­tım. Her gün on­la­ra ba­kıp ken­di ken­di­me di­yo­rum ki:
"Ey Ayaz! İş­te se­nin as­lın bu­dur. Ka­vuş­tu­ğun ni­met­ler, dün­ya­lık­lar, ma­kam­lar as­lı­nı unut­tur­ma­sın! Bu nimet­ler se­be­biy­le; geç­mi­şi­ni, ana­nı-ba­ba­nı ve Al­la­ha ibâ­de­ti unut­ma!"

Türkiye Takvimi

 

Âb-ı Hayat - 2038

• 
• 
• 
• 

Enver abiler buyurdular ki;

Pınardan Damlayanlar - 424

• 
• 
• 
• 

Kendine lâzım olan ilimleri öğrenmeli ve bu ilimlerle amel etmeyi de ihmal etmemelidir.

İlim, Allahü teâlâyı tanımaya ve O'na itâat etmeye vesîle olduğu için, ilim öğrenmek büyük ibâdettir.

Yediği yemeği, Allahü teâlâya ibâdet etmek ve O'nun dînine hizmet etmek niyeti ile yemeyen kimse, şu üç zarara birden yakalanmıştır.
1. Yemek yerken geçen zamânı zâyi etti, 2. İçinde bulunduğu vakti zâyi etmeye devam ediyor, 3. Gelecek zamânı karşılamak fırsatını kaçırdı.

Sâlihlerle sohbette berâber olup, onlarla sohbet ediniz. Onlar, dünyâ hazîneleridir. Onlarla berâber olmak, ebedî saâdetin anahtarıdır.

Allahü teâlâya itâatte tam kul ol ki, mahlûklar karşısında tam hür olasın. Allahü teâlâya ibâdet eden kimseye, mahlûklar itâat ve hizmet ederler.

Bir kimse, yaptığı ibâdetlerini ihlâs ile yaparsa, Allahü teâlâ o kimseye, boş hâllerden, lüzumsuz heveslerden halâs olmak, kurtulmak nîmetini, râhatını ihsân eder.

Bunları ne yapacaksın ?

• 
• 
• 
• 

Sevdiklerinize en güzel armağan

• 
• 
• 
• 

 

Kitaplarımızdan dilediğinizi seçerek sipariş vermek için lütfen tıklayınız efendim...