Mübârek Hocamız buyurdular ki; İnsana en lüzûmlu şey havadır. Fekat Allahü teâlânın kudreti her an lâzımdır, buyurdular. Ya'nî o havadan da dahâ mühim. Her an hayâtda kalabilmek. Bu an nedir? Biz bilemeyiz. Sâniyenin kaç binde biridir. Her an bütün kâinat her an Allahü teâlânın varlığına muhtâc. Bu yüce Allaha karşı bu kadar isyân olur mu efendim? İnanılacak, akla gelecek iş değil. Her an ona muhtâcsın, O'nunla varsın. O'nun varlığıyla varsın! O seni yokdan var etmiş rızkını veriyor, her dürlü musîbetlerden koruyor. Buna mukâbil de istedikleri hiçin hiçi. Bir îmân edersen, inanırsan, Allah bir, Muhammed "aleyhisselam" hak dersen, ne kadar günâhkâr olursan ol şefâ'at var. Azâb var ama ebedî ateş yok.

Hocamız buyurdu ki: İyiliği kul eğer kırık kalble yaparsa, Hak indinde o amel makbûl olur.

20

 

Mü'minler bir araya toplanınca, kalblerindeki nûr, birbirine aks eder, te'sîr eder. Hele aralarında bir de, Allahü teâlânın sevdiği velî bir kulu varsa, Onun kalbindeki nûr şu lamba gibi herkesi aydınlatır. Aralarında öyle biri yoksa, o büyüklerin muhabbeti aydınlatır. Bunun için, o zâtın yanlarında olması, hattâ diri olması şart değildir. Vefât etmiş olsa da, onun muhabbeti feyz almağa sebeb olur. O büyüklerin sevgisini kazanmak ne büyük müjdedir. İşte ben, böyle büyük bir zâtı tanıdım.

Âhiretde bir mü'minin günâhları ve sevâbları dartılır. Fekat eşit, ne bir fazla ne bir noksan gelir. Allahü teâlâ o mü'mine dermiş ki; Mahşeri dolaş, annenden, babandan, kardeşinden, dayından, amcandan ne varsa, bir dâne sevâb iste, versinler. Koy terâzîye, geç öbür tarafa. O mü'min herkesin yanına gidermiş, hiçbirinden alamazmış, eli boş gelirmiş. Herkes kendini kurtarmağa uğraşıyor, herkes korku ve endişe içinde, dermiş. Allahü teâlâ buyururmuş ki; Peki, sen dünyâda iken, sevdiğin bir din kardeşin var mıydı? O da, "vardı ya Rabbi" dermiş. Allahü teâlâ, "git ondan iste" buyururmuş. O insan arkadaşına gider, "arkadaş, benim bir sevâba ihtiyâcım var" dermiş. O da "ne kadar varsa, hepsini verdim" dermiş. Allahü teâlâ buyururmuş ki; Sen o zemân git, din kardeşini al. Herhâlde o benden daha cömerd değildir, ikinizi de kol kola Cennetde görmek istiyorum.
 

 

Hocamızdan duyduklarımın hepsini anlatıyorum. Âhıretde Enver abi bunu bize söylemedi demesinler diye hepsini nakl ediyorum. Bizde kalmasın. Bir kişi daha ateşden kurtulsun diye çalışıyoruz. Büyüklerden vazîfe, istiyene verilmez. Vazîfe, lâyık olana verilir.
 
Eğer tanımadan, yalnızca görmek kâfî gelseydi Mübârekleri gören çok. Karşıdaki ayakkabıcı da görüyor, berber de görüyor. Peygamber efendimizi "sallallahü aleyhi ve sellem" herkes gördü fekat kaç kişi inandı, kaç kişi tanıdı? Rabbimize sonsuz kere hamd olsun. Böyle bir zâtı, hiç zahmet çekmeden tanımayı Rabbimiz nasîb etdi. Hâlbuki dînimizde buyuruluyor ki: Eğer çok uzak bir memleketde böyle bir Mürşid-i kâmilin varlığı bilinse, malını mülkünü satıp yol parası yapıp o zâtı bulması, gidip ondan feyz alması, dînini öğrenmesi herkesin üzerine farzdır. Allahü teâlâ Mübâreklerin ve eserlerinin kıymetini bilmek nasîb etsin. Eğer kıymetlerini bilirsek Cenâb-ı Hak artdırır. Eğer Mübâreklerin kıymetini bilemezsek biz mahrum kalırız. Hepimize yazık olur.
 

19

 

Evliyâ-yı kirâmı görmek, ismlerini söylemek, düşünmek, gözünün önüne getirmek, en büyük ibâdetdir. Allah dostlarını sevmek ibâdetdir. İslâmiyyetin temeli sevgiye dayanıyor. Allahın dostlarını tanıyacağız, ondan sonra seveceğiz. Sevmek demek, onların yolunda yürümek demekdir. Allahü teâlânın dostlarını görmek ve ona göre sevmek lâzımdır. Ben Efendi hazretlerini gördüm, siz göremediniz. Muammer dede: "Biz de sizi gördük" dedi. Mü'min demek Allahın dostu demekdir. Hâlis mü'min tabî'i. Laf ile değil.

Allahü teâlâ cevheri, elması çöplüğe koymaz. Eğer kalbiniz Rabbimiz tarafından sevilmeseydi, seçilmeseydi, bu büyükleri tanımak size nasîb olmazdı.

 

Yavrum! Dünyâda kalmak zamânı pek azdır. Bu kısa zamânın çoğu da boş yere geçmiş bulunuyor. Pek azı kalmışdır. Âhıret zamânı ise sonsuzdur. Orada başa gelecek şeyler, bu birkaç günlük işlere bağlıdır. Bundan sonra, yâ sonsuz ni'metler, zevkler veyâ bitmez tükenmez azâblar, acılar vardır. Muhbir-i sâdık, ya'nî hep doğru söyleyici, bunları haber vermişdir. Elbette olacaklardır. Aklı olan kimsenin, durmadan çalışması lâzımdır.

Yavrum! Ömrün en kıymetli zamânları, boş yere geçdi. Allahü teâlânın düşmanı olan nefsin isteklerini yapmakla tükendi. Şimdi, ömrün en kıymetsiz, başarısız zamânı kaldı. Artık, bununla da, Allahü teâlânın beğendiği işleri yapmaz, kuvvetli zamânda elden kaçırılanı, kuvvetsiz, kıymetsiz zamânda yakalayamaz isek ve az bir emekle ve kısa bir sıkıntı ile, sonsuz râhat ve ni'metlere kavuşmaz isek ve sayısız çirkin işlerimizi, az bir iyi işle örtmez isek, yarın kıyâmet gününde, Allahü teâlânın huzûruna ne yüzle çıkabiliriz? Oraya ne özr ve behâne götürebiliriz? Bu gaflet uykusu ne vakte kadar sürecek. Gaflet pamuğu kulaklarda ne kadar kalacak? Birgün, gözlerden perdeyi kaldıracaklar. Kulaklardan gaflet pamuğunu çıkaracaklar. Fakat, fâidesi olmıyacak. O zamân pişmânlıkdan, utanmakdan başka yapılacak şey olmıyacak. Ölüm gelmeden önce, yapacak işi bilmeli. Yüzü ak olarak, Allahü teâlâyı özliyerek cân vermelidir. Önce, i'tikâdı düzeltmek lâzımdır. Dinden olduğu tevâtür yolu ile, ya'nî çok kimselerin söylemesi ile zarûrî olarak bilinen şeylere inanmak elbette lâzımdır. Bundan sonra, fıkh kitâblarında yazılı olan şeyleri öğrenmek ve yapmak zarûrîdir...

 

-devamı var-

Mektûbat Tercemesi - 210
 

 

Mübârek Hocamız; yağmur suyu saftır, insan içse zehr te'sîri yapar, öldürür buyurdular. O yağmur suyunun toprağa inmesi lâzım, toprakda tuzlarla karışması lâzım buyurdular. O tuzlarla karışan ve içeceğimiz hâle gelen su dünyâ üstüne çıkacak ve o dünyâ üstüne çıkan su musluklarla eve kadar gelecek ve tası tutacaksın, bardağı tutacaksın onu içeceksin. İşte Kur'ân-ı kerîm Cenab-ı Hak tarafından inzal olunmuşdur. Saftır fekat Peygamber efendimiz; kim Kur'ân-ı kerîme ma'nâ çıkarmak için anlamak için el uzatırsa, anlamaya çalışırsa kâfir olur buyuruyor. İçdiğimiz su yağmur suyu. Ama içemeyiz. Kur'ân-ı Kerîm kitâbımız.

Mübârekler buyurdular ki; Ehl-i sünnet âlimlerinin en büyük husûsîyeti, gelen bu saf suyu muhâfaza altına almış olmalarıdır. Ona ne bir bid'at karışdırmışlar, ne bir pislik bulaşdırmışlar, ne de onu zâyi' etmişler. Çok muhkem boruların içerisinde bize kadar getirmişlerdir. Suyun kaçağını önlemişler, suyu korumuşlar. İçine birşey bulaşmasın, biz içebilelim diye de muhâfaza altına almışlar.

18

"Bu büyükleri seven, onlarla beraber olur. Onlarla beraber olan, şakî olmaktan korunmuş olur."

 

Sual: Bir kimse, kimi severse, o sevdiği kimselerle beraber mi olmuş olur?
 

Cevap: Bu konuda İmâm-ı Rabbânî hazretleri, bir talebesine hitaben buyuruyor ki:

"Allahü teâlâ, hallerinizi güzel, işlerinizi faydalı, maksatlarınızı ıslah eylesin! Allahü teâlâ, bu yolun büyüklerine olan sevginizi arttırsın! Hadîs-i şerifte; (El-mer'ü me'a men ehabbe) buyuruldu ki; (Kişi, sevdiği ile beraberdir) demektir. Bu büyükleri seven, onlarla beraber olur. Onlarla beraber olan, şakî olmaktan korunmuş olur.

Hadîs-i şerifte buyuruldu ki:

(İnsanların yaptıklarını yazan meleklerden başka melekler de vardır. Yollarda, sokak başlarında dolaşırlar. Allahü teâlâyı zikredenleri ararlar. Zikredenleri bulunca, birbirlerine seslenirler. Buraya geliniz, buraya geliniz derler. Kanatları ile, onları sararlar. O kadar çokturlar ki, göğe varırlar. Kullarının her işini bilici olan Allahü teâlâ, meleklere sorarak;

-Kullarımı nasıl buldunuz, buyurur?

-Ya Rabbi! Sana hamd ve sena ediyorlar ve senin büyüklüğünü söylüyorlar ve senin ayıplardan ve kusurlardan temiz olduğunu söylüyorlar, derler.

-Onlar, beni gördüler mi, buyurur?

-Hayır görmediler, derler.

-Görselerdi, nasıl olurlardı, buyurur?

-Daha çok hamd ederlerdi ve daha çok tesbih ederlerdi ve daha çok tekbir söylerlerdi, derler.

-Onlar, benden ne istiyorlar, buyurur?

-Ya Rabbi! Cennetini istiyorlar, derler.

-Onlar, Cenneti gördüler mi, buyurur?

-Görmediler, derler.

-Görselerdi, nasıl olurlardı, buyurur?

-Daha çok yalvarırlardı, daha çok isterlerdi. Ya Rabbi! Bu kulların Cehennemden korkuyorlar. Sana sığınıyorlar, derler.

-Onlar Cehennemi gördüler mi, buyurur?

-Hayır görmediler, derler.

-Görselerdi, nasıl olurlardı, buyurur?

-Görselerdi, daha çok yalvarırlardı ve ondan kurtulmak yoluna daha çok sarılırlardı, derler. Allahü teâlâ, meleklere;

-Şahit olunuz ki, onların hepsini affeyledim, buyurur.

-Ya Rabbi! O zikredenlerin yanında, filan kimse zikretmek için gelmemişti. Dünya çıkarı için gelmişti, derler.

-Onlar benim misafirlerimdir. Beni zikredenlerle beraberim. Onların yanında bulunanlar da, zarar etmezler, buyurur.)