İlk insan Hazret-i Adem aleyhisselam, arş üzerinde “La ilahe illallah Muhammedün Resulullah” yazısını görünce ismin sahibinin erişilmezliğini anladı. Ancak O’nun ismi sadece göklerin en yükseğini mahyalandırmamıştı. Kelime-i tevhid Cennette her sarayda, her yaprakta, her çiçekte, her bucakta okunuyordu.
 
Adem aleyhisselam, bu hali oğlu Şit Peygambere “aleyhisselâm” anlatıyor:
 
-Cennette O’nun ismi ile güzelleşmemiş bir tek köşe bile görmedim. Her yan ve her yön o şerefli ismin pırıltılarını aksettiriyor.
-Peki, babacığım hanginiz daha kıymetlisiniz?
 
Şit aleyhisselâmın sualine Adem aleyhisselâm cevap vermek istememiş olacak ki, sükutu tercih etti. Ne var ki aynı sual üçüncü kere tekrarlanınca ezeli hakikat daha o günden açıklandı.
 
Âlemlerin Rabbi buyurdu:
 
-Ya Adem! Her şeyi senin için yarattım, seni ise o seçilmiş için!!! Cenneti O’nunla ve O’nun ümmetiyle dolduracağım. Kendisine Arap dili ile Kur’an-ı kerim indireceğim. Bu kitabın emir ve hükümleri, hiç değişmeyerek dünyanın sonuna kadar devam edecektir. Bu peygamber, benim en sevgili kulumdur. İyiliği her insana ulaşacaktır. O’na uyanlar seçkin kullarımdan olur. Büyük şefaat sahibidir. İsmi yer yüzünde “Muhammed” göklerde “Ahmed”dir (sallallahü aleyhi ve sellem). O’nu dünyanın sonuna yakın göndereceğim. Hiç bir Peygamber O’ndan üstün olmadığı gibi, hiç bir ümmet de O’nun ümmetinin sayısına varamayacaktır. Ümmeti abdestli gezer. Öyle ki bunların yerdeki nurları yıldızların gökteki aydınlığı gibidir.
 
Adem babamız, Cennetten çıkarılınca, üç yüz sene göz yaşı döktü. Çok üzgün ve çok pişmandı. Gaibden gelen bir sesin de hatırlatması ile el açıp Cennette iken Cebrail aleyhisselâmdan öğrendiği bazı isimleri araya koyarak dua etti.
 
-Ya Adem, kıyamete kadar gelecek evladının günahlarının bağışlanmasını isteseydin bu isimlerin sahiplerinin sevgisi için yine kabul ederdim…

 

– devamı var-

Sevgili Peygamberim