Enver abim buyurdular ki;
Hocamız buyurmuşlardı ki; Efendim, insan ölüme yaklaşırken, bırakın ölümü, yaşlandıkça unutkan olur. Ben dahi çok şeyi unutmaya başladım. İmâm-ı Rabbânî kuddise sirruh hazretleri de mektublarının bir kısmında, unutkan oldum, buyuruyor. Bu, takdîr-i ilâhîdir. Ölürken can; ayaklardan yukarı, beyinden aşağı doğru çekilir. En evvelâ beyin ölümü gerçekleşir. Beyin hücreleri ölünce, her şey silinir, unutulur. Artık, bilmek diye bir şey yoktur. Hâlbuki kalbde hâl, sevgi devam eder. Hatırlamak, düşünmek artık yoktur. Kalbde hangi sevgi varsa, işte onunla âhırete göç eder. Îmânla gidebilmek için, kalbde büyüklerin sevgisi olmalıdır. Son nefesin bu kadar tehlikeli olmasının sebebi, işte o ânda düşünce, hatırlama, ilim olmamasıdır. O anda yalnız kalbde hâl, sevgi vardır. Onun için sevgi, muhabbet şart. Muhabbet; kitabların arasındadır. Hocamız, Tam İlmihâl okuyan âlim olur, içindekileri yapan velî olur, buyurdular. Daha ne istiyoruz?