Enver abiler buyurdular ki;
Bir gün, iki arkadaş münakaşa etmiş. Biri diğerini şikayet etdi. Hocamız çok üzüldüler ve şikayet edene çok kırıldılar. “Evet o arkadaşın kabahati vardır, ama o arkadaşın bize muhabbeti vardır. O muhabbetin hiç mi hatırı yok?..” buyurdular.
Arkadaşlarınızın hatasını görmeyin. Onun imanı var. İman kıymetlidir, onun için hata görülmez. İman, Allahü tealanın sevdiği, seçtiği, çok özel kullarına ihsan ettiği hususî bir haldir. Allahü teala buyuruyor ki; “Ben bunu sevdim. Ben bunu seçtim”. Sen de diyorsun ki; ben bunu sevmiyorum. Bu çok tehlikelidir. Son nefeste imanı tehlikeye girer. Çünkü Allahü teala; “Ben bunu sevdim” buyuruyor. Sen de sevmiyorum diyorsun…. Sen kim oluyorsun? Bu, Allahü tealaya karşı gelmektir. Bunun son nefesinden korkulur. Bir müminin kalbini kırmak Kabe’yi 70 kere yıkmaktan daha büyük günahtır. Bir arkadaşımızın kalbini kırarsanız; onun anası-babası üzülecektir, Hocası üzülecektir. Hocasının hocası üzülecektir… ta Peygamber efendimize “aleyhissalatü vesselam” kadar gidiyor. İşin sonu tehlikelidir. Netice tehlikelidir. Onun için kimseyi incitmeyin, kimsenin kalbini kırmayın.