Enver abiler buyurdular ki;
Bir gün birkaç arkadaş eve geldi, Fatih’deyiz. Mübarekler kalktılar, camı açtılar. Çarşamba günüydü. Açtılar camı ve buyurdular ki; Bakın kardeşim, bu insanları ben görüyorum, onlar da beni görüyorlar. Bunlardan beni kim tanıyor? Sadece geçiyorlar. Ama siz ta Anadolu’dan gelmişsiniz. Tanımasanız burada ne işiniz var? Tanımanın kıymetini bilin, kardeşim. Çünkü Cenab-ı Hak dilemeseydi, beni size tanıtmazdı. Çünkü Allahü teala cevheri, elması çöplüğe koymaz, buyurdular. Eğer kalbiniz Rabbim tarafından sevilmeseydi, seçilmeseydi bu büyükleri tanımak size nasip olmazdı. Onun için bu nimet elden gitmesin. Bu nimetin elinizde kalması için yapacağınız tek şart var. O da birbirinizi sevmenizdir. Çünkü Rabbim, müminin kalbi kırıldığı zaman, kırılır. Allah muhafaza etsin. Âmin. Çünkü müminin kalbi kırıldığı zaman Kâbe yıkılmış gibi günaha girer.