Enver abiler buyurdular ki;
Sevmenin üç alameti vardır. Birincisi; bir insan, kendisinin sevdiğini kim seviyorsa onu da sever; sevdiğini kim sevmiyorsa, onu sevemez. Sevdiğinin kitaplarını kim seviyorsa, elinde olmadan onu sever. Tenkit ediyorsa, sevmiyorsa onu sevemez… tenkit edene sevgisi varsa, o zâtı sevmiyor demektir. İkincisi; bir insan, sevdiğine itaat eder. Fakat aklına, mantığına, gördüğüne değil, sözüne itaat eder. Nitekim, Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî, Şems-i Tebrîzî hazretlerine kavuştuktan sonra, onu çok seviyormuş, fakat işin içine akıl karışıyormuş. Bakmış felakete gidiyor ve en sonunda, ben hocama kavuştum, aklımı bıraktım ve kurtuldum, buyurmuş. Üçüncüsü; insan hep sevdiğinden bahs eder. Elinde değildir… hep ondan bahsedilmesini, onun konuşulmasını ister.