Büyükler buyurdular ki;
Allahü teala bazı sevdiği kullarına hastalık verir, fakirlik verir, bunlar onun için büyük bir nimettir. Çünki Cenab-ı Hak kullarının kendisine yalvarmasını ister. Allahü tealanın yeryüzünde en çok sevdiği ses, O’na yalvaranın sesidir. İnsan hastayken mi daha çok Allah der, yoksa keyfi yerindeyken mi? İmam-ı Rabbani hazretleri; Allahü teala hastalığı sevdiği kullarına verir, buyurdular. Biz ne bahtiyarız ki mü’mine hastalık şifadır. Birgün Mübarek Hocamıza; efendim, çok ağrısı – sızısı var diye birisinden bahsettim. Mü’mine hastalık şifadır, buyurdular. Hem hastalık hem şifa deyince şaşırdım. Kardeşim, hastalık kalbin şifasıdır, buyurdular. Çünki kalp hastadır, esas hastalık odur. İnsan hasta olursa, kalbi bundan şifa bulur. Çünki Allah der. O halde mü’min için hastalık, kalbe şifadır. Mü’min için hastalık nimettir. Ahirette en çok sevinen insanlar, dünyada en çok acı, sıkıntı ve fakirlik çekenlerdir.