Peygamber Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem), birgün minbere çıkıyordu. Minberin birinci basamağına çıktıklarında “Âmîn” dedi. İkinci basamağına çıktıklarında yine “Âmîn” dedi. Üçüncü basamağa çıktıklarında da yine “Âmîn” dediler. Eshab-ı Kiram “aleyhimürrıdvân” bunun sebebini kendilerine sordular.
Peygamber Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) buyurdular ki:
“Birinci basamağa çıktığımda, Cebrail aleyhisselam gelip dedi ki,
“Bir kimse Ramazan ayına sıhhat ve afiyetle kavuşur da ibadet ve istiğfar ederek kendisini affettiremezse Allahü teala ona rahmet etmesin.” Ben de âmîn dedim.
İkinci basamağa çıktığımda:
“Bir kimsenin yanında anne ve babası ihtiyar olarak bulunur da, o ihtiyarların hayır dualarını almaz ve onları üzerse, Allahü teala ona rahmet etmesin” dedi. Ben ona da âmîn dedim.
Üçüncü basamağa çıktığımda ise şöyle söyledi:
“Bir kimsenin bulunduğu yerde senin ismin anılır da orada bulunan bir kimse sana salevat okumazsa, Allahü teala ona rahmet etmesin” dedi. Ben o duasına da âmîn dedim.