Ebû Bekir Sıddîk “radıyallahü anh” ilk îmâna gelen hür insandır. Büyük tüccar idi. Bütün malını, evini, barkını Resûlullah uğruna verdi. Gençliğinde de arkadaş idiler.
Hazret-i Ebû Bekir, Peygamber Efendimiz ne söylerse, itiraz etmez hemen kabul ederdi. Hatta herkesin itiraz ettiği meseleleri bile itirazsız kabullenirdi. Meselâ Peygamberimizin Mi’râc mucizesini kabul etmeleri böyle oldu ve o gün Resûlullah Efendimiz, ona “Sıddîk” dedi.
Hazret-i Ebu Bekir, Aşere-i mübeşşerenin (Cennetle müjdelenen 10 kişiden) birincisidir. Peygamberlerden sonra, bütün insanların en üstünüdür. Bütün gazalarda bulundu. Âyet-i kerîmeler ile metholundu. Müslümanların birinci halîfesidir. Kur’ân-ı kerîmi kitap hâlinde ilk toplayan odur. 13 [m. 634] senesinin Cemazil-âhır ayının 28. salı gecesi, 63 yaşında vefât etti… Hazret-i Ebû Bekir, çok merhametliydi. Müslüman olunca, hemen çok sevdiği arkadaşlarına gitti. Onların da, îmân etmelerini istiyordu. Çünkü o, yüksek yaratılışlıydı. Hiçbir arkadaşının, hiçbir akrabasının hatta hiçbir kimsenin yanmasını istemiyordu. Çünkü ateş çok çetindi…
– devamı var –
