ABDULLAH BİN HUBEYK hazretleri (rahmetullahi aleyh) buyurdular ki:
“Kim, Allahü teâlânın rızâsı için nefsini ayıplarsa, Allahü teâlâ onu gazâbından korur.”
“Kötü ve yanlış sözleri çok dinlemek, tâatın, ibâdetin tadını kalbden siler.”
“Yarın sana zarar verecek şeyler için keder ve gam içinde bulun. Âhiret saâdetini harâb eden şeyler için üzül. Yarın sana fayda vermeyecek şey için sevinme!”
“En faydalı korku, insanı, günahlardan ve kötülüklerden alıkoyanıdır. İnsana, boşuna geçen ömrü için üzülmek yaraşır. Kalan ömrünü de iyi kıymetlendirmesi lâzımdır.”
“Kalbime uygun gelmeyen, içime rahatlık vermeyen bir şeyi terk ederim.”
Biri nasîhat istediğinde rivayet ettiği hadis-i şeriflerle cevab verirdi.
“Kişinin mâlâyânîyi (boş ve faydasız şeyleri) terk etmesi, onun müslümanlığının güzelliğindendir.”
Yine buyurdu ki:
Ebû Hüreyre radıyallahü anh rivâyet etti. Birisi Resûlullah efendimize sallallahü aleyhi ve sellem gelerek: “Yâ Resûlallah! Dünyâlık elde etmek gâyesi ile gazâya giden kimse için ne buyurursunuz?” diye sordu. Resûlullah efendimiz; “Onun için ecir (sevap) yoktur.” buyurdular. Ebû Hüreyre bu durumu Eshâb-ı kirâm arasında anlatınca onlar; “Belki sen bunu Resûlullah efendimizden iyi anlamadın.” dediler. Bunun üzerine Ebû Hüreyre hazretleri tekrar Resûlullah efendimizin yanına döndü ve bu husûsu sordu. Resûlullah efendimiz üç kerre; “Onun için ecir yoktur.” buyurdular.
Enes bin Mâlik’den rivâyet etti. Birisi Resûlullah efendimize geldi; “Yâ Resûlallah! Kıyâmet ne zaman?” diye sordu. Resûlullah efendimiz;“Kıyâmet koptu (farz et). Onun için ne hazırladın?” diye sordu. O zât; “Fazla bir şey hazırlamadım. Fakat ben, Allah ve Resûlünü seviyorum.” dedi. Bunun üzerine Peygamber efendimiz; “Senin için tahmîn ettiğin vardır. Sen sevdiğin ile berâbersin.” buyurdu.