İbn-i Cerîr Taberî “rahmetullahi aleyh” hazretleri tefsîr, kırâat, hadîs ve Şafiî fıkıh âlimdir, buyurdular ki;
Ebû Sa’îd (radıyallahü anh) anlatır: Çoluk-çocuk açlıktan muzdarip olduk. Resûlullah efendimize gidip bir şeyler istemeye karar verdim. Huzurlarına varınca ilk olarak şu mübarek sözlerini duydum:
“Kimin gözü tok olursa, Allah onu zengin kılar. Kim iffetli olursa, Allahü teâlâ onun mükafatını verir. Kim de bizden bir şey isterse, eğer bulabilirsek hiç esirgemeyiz.” Bunları duyunca, hiçbir şey istemeden huzurundan ayrıldım. Çok geçmeden durumumuz düzeldi.
Ümmü Seleme (radıyallahü anha) anlatır. Sahabeden bir zât, Resûlullah efendimizin evinin yanında hapşırıp “Elhamdülillah” deyince, Resûlullah efendimiz ona “Yerhamükellah” buyurdular. Sonra bir başkası daha hapşırıp, “Âlemlerin Rabbi olan Allaha bol bol hamd ve şükür olsun” deyince de, Resûlullah efendimiz “Bu, ötekinden ondokuz misli fazla sevap aldı” buyurdu.
