İbrâhîm bin Şeybân “rahmetullahi aleyh” evliyanın meşhurlarındandır, buyurdular ki;
Mümin, dünyâya ibret gözü ile bakar, ihtiyâcı için karnını doyurur. Ondan konuşulduğu vakit, nefret ve tenkit kulağı ile dinler.
Hâlis bir ibâdet; insanın Rabbinden başkasını istememesi, günahından başka şeyden korkmamasıdır.
Fazilet, gücü yettiğinde affetmektir.
Hayâ ve cömertlik, ahlâkların en efdalidir.
Kötü insan, hiç kimseye iyi zan beslemez. Çünkü o, herkesi kendisi gibi görür.
Kâmil olan kimse, aklı arzu ve isteklerine gâlip gelendir.
Söz ilâç gibidir. Azı faydalı, çoğu zararlıdır.